ÖNEMLİ NOT

Bahçenizi her ilaçlamanızda eğer sulama veya ilaçlama suyunuzun pH sı 8 - 8.5 ise muhakkak wet yayıcı yapıştırıcı kullanınız.
(Ülkemizin birçok yöresinde toprak ve su pH sı 8- 8.5 hatta 9 a kadar çıkmaktadır.)
Üretilen bütün ilaçlar 6 - 7 pH aralığına göre üretilmektedir.
En Kaliteli ilaçlar dahi 6 ila 15 dakika arasında, % 30 varan oranlarda etkisini kaybetmektedir. (Kesilmiş yoğurt örneği gibi)

BİTKİNİZE AÇ KARNINA İLAÇ VERMEYİN

BİTKİ BESLEME Bitki besini ile birlikte ilaç verin
Buda ilacınızın etkisinin azalmasına neden olacaktır.
Bu nedenle bizim tavsiyemiz holderinize, tankınıza veya sırt pompanıza,

TANK SIRALAMASI Sırasıyla (SIRALAMAYA BOZMAYIN)

1	PH DÜŞÜRÜCÜ- YAYICI YAPIŞTIRICI	İlaçlama suyunun PH sını düşürür, ilacın bozulmasını önler. İlaçlar bitkiye uygulandıktan sonra ilacın yaprağa yayılmasını sağlar, yapraktan akmasını önler.
2	ORGANİK GÜBRE	Bitkinin düzgün ve dengeli beslenmesini sağlar. Meyvelerin albenili, parlak, renkli, iri, dayanıklı, sert, ağır, lezzetli ve hoş kokulu olmalarını sağlar.
3	İNSEKTİSİT	BÖCEK İLACI Zararlı dönemine göre, sayfanın en altındaki zararlılara karşı, bir ilaç kullanın. İlaçların kullanma - hasat sürelerine dikkat edin.
4	FUNGUSİT	MANTAR İLACI (Ayrı bir kapta karıştırdıktan sonra) Hastalık dönemine göre, sayfanın en altındaki zararlılara karşı, bir ilaç kullanın. İlaçların kullanma - hasat sürelerine dikkat edin.
5	DİĞER	Teknik elemanlarımızca önerilen diğer iz elementler.

Mümkün olduğunca hepsini bir arada kullanmaya çalışın, maliyetleri düşürün.

AŞAĞIDAKİ ÜRÜNLERİ HER SENE DÜZENLİ KULLANIN

KİREÇ ÇÖZÜCÜ	Sezon başında kireçli topraklarda muhakkak kullanılmalı. Kılcal köklerin etrafını sarmış kireç kaymak tabakasını yok eder.	DÖNÜME 1 KG damla sulama ile
KÖKLENDİRİCİ	Hücre bölünmesini hızlandırır. Dolayısıyla, bitkinin büyümesi ve gelişmesi de hızlanır. Kök oluşumunu ve gelişimini hızlandırır. Köklerİ kuvvetlendirir. Köklerin, özellikle uzunlamasına, büyümesi ve gelişmesi üzerine uyarıcı etkisi vardır.
ORGANİK GÜBRE	Çiçeklenmeden önce 1. uygulama, meyve tutumunda 2. uygulama, hasattan 45 gün önce 3. uygulama yapılır Gereksinim duyulan bütün dönemlerde 300 gr / 100 lt su ile olmak üzere 2 uygulama.	200-300
DEMİRLİ GÜBRE	En sık görülen bitki besin noksanlığıdır. Toprak olumsuzlukları bitkilerin, toprakta olan demiri kullanmasını engeller Toprak analizlerini mutlaka yaptırın	125-150 cc
POTASYUMLU GÜBRE	Ürünün RENK ve AROMA sını AĞIRLIK ve KALİTE sini İRİLİK ve SERT liğini belirleyen potasyumu yüksek oranda içerir. Özellikle meyve ve sebze yapraklarında görülen yaprak kenarındaki kurumayı önler ve ürün artışını sağlar.
DAMLA SULAMA	AZOT, FOSFOR, DENGELİ, POTASYUM Her dönem düzenli kullanılmalı. Bitkinin NPK sı karşılanmalı	2-3 kg

ÖN KARIŞIMLA KONTROL EDİNİZ

Her ilaçlamada gübre muhakkak kullanılmalıdır.
Gübreler bitkilerin strese girmesini önler. Bitkilerin mikro element ihtiyaçlarını karşılar.
Meyve tutumunu ve meyvelerin kalitesini arttırır.
Gübrelemede esas, toprak ve yaprak analizlerinin yapılmasıdır. Buna göre de eksikler giderilmelidir.

MISIR YETİŞTİRİCİLİĞİNDE TOPRAK HAZIRLIĞI

Mısır tarımında toprak işleme uygulamaları ilk sürüm ve ikileme işlemleri olarak sıralanabilir.
İlk sürüm,çim yatağını parçalamak, anızı toprağa karıştırmak, yabancı otları yok etmek ve pulluk tabanını kırmak için yapılır.
İlk sürümde genellikle dipkazan, kulaklı pulluk, çizel pulluk ve diskli pulluk gibi aletler kullanılır.
İkileme, pullukla sürümden sonra tohum ekimine kadar yapılan tüm toprak işlemlerini kapsar.
İkileme tohum yatağını bastırmak, gevşetmek veya inceltmek, bitki kalıntılarını kesmek ve yabancı otları yok etmek gibi amaçlar için yapılır. İkileme işleminde freze, goble, diskaro, yaylı kültivatör, tarla kültivatörü, dişli tırmık, tapan ve merdane gibi aletler kullanılır.

MISIR YETİŞTİRİCİLİĞİNDE EKİM

Mısır ekiminde önemli konular ekim zamanı, ekim derinliği ve ekim sıklığıdır.
Erken ekimin verim arttırıcı etkisi bulunmakla birlikte, erken ekim yaparkenbazı önlemlerinde birlikte uygulanması gereklidir.
Aksi taktirde erken ekim fayda yerine zarar getirebilir.

MISIR YETİŞTİRİCİLİĞİNDE EKİM DERİNLİĞİ

Mısırda ekim derinliği iklim ve toprak koşullarına göre değişir.
Mısır genellikle2 ile 7,5 cm derinliğe ekilir.
Toprak yüzeyinin kuru ve sıcak olması durumunda ekim derinliği arttırılabilir.
Örneğin kuru topraklarda, tohumu daha nemli bir ortama bırakmak için killi topraklarda 7,5-8,5 cm, siltli topraklarda 10-11,5 cm ve kumlu topraklarda 12,5 cm derinliğe ekim yapılabilir.
Toprak rutubeti ve sıcaklığının yeterli olduğu topraklarda ve uygun ekim zamanında ideal ekim derinliği 5 cm’dir.

MISIR YETİŞTİRİCİLİĞİNDE EKİM SIKLIĞI

En uygun ekim sıklığı kullanılan çeşide, ekim zamanına, yetiştirme amacına, yükseltiye, iklime, sulama miktarına ve toprağın durumuna göre değişir.
Sık dikim koçan bağlamayan bitki sayısını ve yatmayı arttırır, tane/sap oranını düşürebilir.
Ayrıca sık dikim yapılan tarlada bitkinin su ve gübre gereksinimi artar.
Çok seyrek ekim ise birim alandan alınan ürün miktarının azalmasına neden olur.
Mısır ekiminde serpme, ocak usulü ve sıraya ekim yöntemleri kullanılır.
Serpme ekim yöntemi genellikle dağlık kesimlerde ve küçük arazilere uygulanır ve dekara 10-11 kg gibi çok yüksek miktarda tohumluk kullanılır.
Ocak usulü ekimde çıkış daha düzenli olur. Sıraya ekim ise elle veya ekim makinaları ile yapılabilir.
En uygun ekim yöntemi ekim makinaları iken sıraya yapılan ekimdir.

MISIR YETİŞTİRİCİLİĞİNDE BAKIM

Mısır bitkisinde sulama, gübreleme, hastalık ve zararlılarla mücadele dışında önemli diğer bir bakım işlemi yabancı ot kontrolüdür.
Mısır bitkisinde ilk 3-5 hafta yabancı ot kontrolu bakımından kritik bir dönemdir.
Araştırma sonuçları boyu 15-20 cm’e ulaşan yabancı otların mısır verimini olumsuz etkilediğini ortaya koymaktadır.
Yabancı ot kontrolünde temel prensip, yabancı otun çıkışını engellemek veya çıkış sırasında kontrol ederek bitkiye vereceği zararı en aza indirmektir.
Kültürel mücadele ve kimyasal herbisitle mücadele yabancı ot kontrolünde uygulanan temel metotlardır.
Kültürel mücadele, uygun ekim nöbeti, toprak işleme, ekim metodu ve bunlarla birlikte herbisit kullanımı ile yapılır.
Kimyasal mücadele ise, yabancı ot tohumlarının çimlenmesini engelleyen, kontakt etkiyle yabancı otları öldüren veya fizyolojik olarak hormon sistemini bozarak gelişmesini durduran çok farklı yapıdaki herbisitlerin kullanılmalarıyla yapılır.
Yabancı ot türlerinin hepsini kontrol edebilecek tek bir herbisit bulunmamaktadır.
Bu nedenle farklı herbisitler kombine edilerek karışım halinde veya ayrı ayrı ve farklı zamanlarda uygulanabilirler.
Mısır tarımında başarılı bir yabancı ot kontrolü ancak erken (ekimden önce) bir planlamayla mümkün olur.
Bu amaçla tarlanın yabancı ot haritası oluşturularak tarlanın hangi bölümlerinde, hangi yabancı ot türlerinin mevcut olduğu belirlenir.

MISIR YETİŞTİRİCİLİĞİNDE SULAMA

Mısır bitkisi için faydalı su, yetişme döneminde yağan yağış miktarından toplam evaporasyon, yüzey akışı ve sızan su miktarı çıktıktan sonra kalan su miktarıdır.
Geniş mısır ekim alanlarının bulunduğu güney ve batı bölgelerimizde yüksek sıcaklık ve radyasyon ile düşük rutubet toprak yüzeyinden ve bitkinin yapraklarından fazla miktarda su kaybına yol açmaktadır.
Bu bölgelerde yüksek bir verime ulaşabilmek için bitkinin gereksinme duyduğu suyu sulama yoluyla vermek zorunludur.
Özellikle entansif (yoğun) tarım (kaliteli tohumluk, yeterli gübre kullanımı, hastalık ve zararlılarla mücadele vb. Bakım işlemleri) şeklinin uygulandığı koşullarda, yüksek üretim maliyetlerini karşılayarak ekonomik bir üretim yapabilmek için iyi hazırlanmış bir sulama programı ile mısır bitkisi uygun aralıklarla ve yeterli miktarlarda sulanmalıdır.
İyi bir sulama programı bitkinin su ihtiyacını karşılamak için ve zaman ve ne kadar su verilmesi gerektiğini gösteren bir planı içerir.
Sulama programı hazırlanırken bölgenin iklim ve toprak koşulları, bitkinin görünümü, gelişme dönemi ve kök derinliği gibi faktörlerin dikkate alınması gerekir.
Bunun yanısıra sulamada su kalitesi ve uygulanacak sulama metodu da büyük önem taşımaktadır.
Sulama metodu yöre ve çiftlik koşullarına uygun olmalıdır.
Geniş ekim alanları için en uygun sulama şekli merkezi yağmurlama sistemidir.

MISIR YETİŞTİRİCİLİĞİNDE HASAT HARMAN

Mısırda hasat olgunluğu tanelerdeki nem oranı ölçülerek tayin edilir.
Nem ölçme olanağının olmadığı durumlarda olgunluk tanedeki değişim gözlenerek anlaşılmaya çalışılır.
Fizyolojik olgunluğa ulaşan mısır taneleri yaklaşık %35 oranında nem içerir.
Oran %30-32 düzeyine gerilediğinde mısır olgunlaşmış sayılır.
En uygun hasat zamanı tanedeki nem oranının %25 civarında olduğu dönemdir.
Erken hasat genellikle tercih edilen bir durumdur.
Böylece sap çürümesi ve rüzgardan dolayı yatma riski azalır, sonbahar yağışlarına yakalanma ihtimali azalır ve hasat kayıpları en aza indirilmiş olur.
Erken hasadın en önemli dezavantajı ise, kurutma için daha fazla enerjiye ihtiyaç duyulmasıdır.
Hasadın gecikmesi ürün kaybının artmasına ve kalitenin düşmesine neden olur.
Hasat işlemi elle veya bu iş için geliştirilmiş hasat makineleriyle yapılır.
Çeşitli hasat makineleri içinde en çok biçerdöver ve koçan toplayıcı hasat makineleri kullanılır.
Makineli hasatta makine ayarlarının ve çalışma hızının doğru belirlenmesi, hasat kayıplarının azaltılması bakımından büyük önem taşımaktadır.

KURUTMA DEPOLAMA

Uzun süreli depolanacak mısırın depolanmadan önce kurutulması gerekir.
Kurutma havalandırma suretiyle (doğal olarak) yapılabilmekle beraber bu yöntem pek kullanılmaz.
Yaygın kurutma yöntemi ısıtılmış hava ile suni kurutmadır.
Kurutma işlemi ile mısır tanesindeki rutubet oranının %13-14’e indirilmesi gerekir.
Tanedeki nem oranının daha yüksek olması durumunda, depoda (siloda) solunumdan dolayı sıcaklık artar, buna bağlı olarak hava nemi yükselerek küflenme oluşur.
Mısır, dünyanın birçok yerinde toplam üretimin buğday veya pirinç temel gıda haline gelmiştir.
Bununla birlikte, bu mısırın çok azı doğrudan insanlar tarafından tüketilmektedir: çoğu mısır etanolü, hayvan yemi ve mısır nişastası ve mısır şurubu gibi diğer mısır ürünleri için kullanılır.
Altı ana mısır türü göçük mısır, çakmaktaşı mısır, bakla mısır, patlamış mısır, un mısır ve tatlı mısırdır.
Şekerli mısır olarak adlandırılan şekerli çeşitler genellikle çekirdek olarak insan tüketimi için yetiştirilirken, tarla mısır çeşitleri hayvan yemi için kullanılır, çeşitli mısır bazlı insan gıdaları ( mısır unu veya masaya öğütme, mısır yağına presleme ve fermantasyon ve damıtma dahil) viski gibi alkollü içeceklere ) ve kimyasal hammadde olarak. Mısır ayrıca etanol ve diğer biyoyakıt yapımında da kullanılır.
Mısır, dünya çapında yaygın olarak yetiştirilmektedir ve her yıl diğer tahıllardan daha fazla ağırlıkta mısır üretilmektedir.
2014 yılında toplam dünya üretimi 1.04 milyar ton olarak gerçekleşti.
Mısır, Amerika Birleşik Devletleri'nde 2014 yılında Amerika Birleşik Devletleri'nde yetiştirilen 361 milyon mt ile en yaygın olarak yetiştirilen tahıl ürünüdür.
Mahsulün yaklaşık% 40'ı (130 milyon ton) mısır etanolü için kullanılmaktadır.
Genetiği değiştirilmiş mısır, 2009 yılında Amerika Birleşik Devletleri'nde dikilen mısırın% 85'ini oluşturuyordu.

TARİHÇE

Araştırmalar, birden fazla bağımsız evcilleştirme modeli yerine, tüm mısırın yaklaşık 9.000 yıl önce Güney Meksika'daki tek bir evcilleştirmeden kaynaklandığını gösterdi.
Çalışma aynı zamanda hayatta kalan en eski mısır türlerinin Meksika yaylaları olduğunu göstermiştir.
Daha sonra, mısır bu bölgeden Amerika'ya iki ana yol boyunca yayıldı.
Bu arkeolojik kayıtlara dayanan bir modelle uyumludur ve mısırın ovalara yayılmadan önce Meksika'nın dağlık bölgelerinde çeşitlendiğini düşündürmektedir.
Embrapa'nın genetik bir araştırmasına göre, Güney Amerika'da Meksika'dan mısır yetiştiriciliği iki büyük dalgada tanıtıldı: ilki, 6000 yıldan fazla bir süre önce And Dağları'na yayıldı . Peru'da ekim kanıtı yaklaşık 6700 yıl öncesine ait bulunmuştur.
İkinci dalga, yaklaşık 2000 yıl önce, Güney Amerika'nın ovalarında. En erken mısır bitkileri sadece küçük, mısır koçanı ve bitki başına sadece bir tane büyüdü.
Jackson Spielvogel'in görüşüne göre, Amerika'nın yerli halkı tarafından yüzyıllar boyunca yapay seçim (mısırın teosinte ile yorumlanarak sömürüldüğünden ziyade ), bitki başına birkaç koçanı yetiştirebilen mısır bitkilerinin gelişmesiyle sonuçlandı. her biri birkaç santimetre uzunluğundadır. Olmec ve Maya boyunca çok sayıda çeşitleri mısır ekilen Mezoamerika; pişiriyor, öğütüyor ve nixtamalizasyon yoluyla işliyorlardı. Bölge, mısır ekinlerinin fazla ve çeşitlerine dayalı bir ticaret ağı geliştirdi. 1492'de Avrupalıların gelmesinden sonra, İspanyol yerleşimciler mısır tüketmiş ve kaşifler ve tüccarlar onu Avrupa'ya geri taşıyarak diğer ülkelere tanıtmışlardır.
İspanyol yerleşimciler buğday ekmeğini mısır, manyok veya patates olarak tercih ettiler.
Mısır unu, komünyon ekmeği için buğdayın yerini alamazdı, çünkü Hıristiyan inancında sadece buğday transübitasyona uğrayabilir ve Mesih'in bedenine dönüştürülebilir. Bazı İspanyollar, besleyici bulmadıkları yerli yiyecekleri yiyerek, zayıflayacak ve Hintlilere dönüşme riski taşıyacaklarından endişe ediyorlardı. "Avrupalılar'ın görüşüne göre, yedikleri yiyecekler, yaşadıkları ortamdan bile daha fazla, Amerindyalılara ve İspanyollara hem kendine özgü fiziksel özelliklerini hem de karakteristik kişiliklerini verdi." Bu kaygılara rağmen, İspanyollar mısır tüketti. Florida bölgelerinden elde edilen arkeolojik kanıtlar, bunların da geliştirildiğini göstermektedir. Mısır, farklı iklimlerde yetişme kabiliyeti nedeniyle dünyanın geri kalanına yayıldı.
Columbus'un yolculuklarından sadece birkaç on yıl sonra İspanya'da yetiştirildi ve daha sonra İtalya, Batı Afrika ve başka yerlere yayıldı. İsimler Kuzey Amerika, Avustralya ve Yeni Zelanda dışındaki "mısır" kelimesi, herhangi bir tahıl ürününe atıfta bulunur; bunun anlamı, yerel zımbaya göre coğrafi olarak değiştiği anlaşılmaktadır. Amerika Birleşik Devletleri, Kanada, Avustralya ve Yeni Zelanda'da mısır esas olarak mısır anlamına gelir; bu kullanım "Hint mısır" ın kısalması olarak başladı. "Hint mısır" öncelikle mısır ( yerli Amerikalıların temel tanesi) anlamına gelir, fakat daha özel olarak dekorasyon için kullanılan çok renkli " çakmaktaşı mısır " anlamına gelebilir. Kuzey Amerika, Avustralya ve Yeni Zelanda dışındaki yerlerde, mısır genellikle mutfak bağlamında mısır anlamına gelir.
Daha dar anlam genellikle tatlı mısır, mısır, mısır koçanı, bebek mısır, patlamış mısır olarak bilinen şişirilmiş şekerleme ve mısır gevreği olarak bilinen kahvaltılık tahılda olduğu gibi bazı ek kelimelerle belirtilir.

Yapı ve fizyoloji

Mısır bitki genellikle yüksekliği 3 m 'dir: bir doğal suş 13 m büyüyebilir bile.
Kök yaygın 20 oluşmaktadır internod 18 cm uzunluğu. Her bir düğümden büyüyen bir yaprak genellikle 9 cm genişliğinde ve 120 cm uzunluğundadır.
Kulaklar 18 cm bir uzunluğa, günde yaklaşık 3 milimetre uzatılması, sap ve yaprak kılıf arasında, bitkinin orta bölümünün yapraklar birkaç yukarıda geliştirmek 60 cm alt türlerde iddia edilen maksimum değerdir.
Dişi salkımlarıdır, genellikle kabuk olarak adlandırılan birkaç kulak yaprağı tabakası ile sıkıca sarılırlar.
Bazı mısır çeşitleri, birçok ek gelişmiş kulak üretmek için yetiştirildi.
Bunlar Asya mutfağında sebze olarak kullanılan " bebek mısır " ın kaynağıdır.
Kökün tepesi püskülde, erkek çiçeklerin çiçeklenmesiyle biter.
Püskül olgunlaştığında ve koşullar uygun şekilde ılık ve kuru olduğunda, püskül üzerindeki anterler polen açar ve serbest bırakır. Uzamış tepeciklere denilen, ipekler, kulağın sonunda kabuğu yaprakların dövmesinin ortaya çıkar.
Genellikle soluk sarı ve 18 cm uzunluğunda, görünüşte saç tutamları gibi.
Her birinin sonunda, bir polen tanesi ile gübrelendiğinde bir "çekirdeğe" dönüşebilen bir karpel vardır.
Perikarp meyve "olarak anılacaktır tohum kabuğu ile birleştirilir karyops tipik", otları ve tüm çekirdek çoğu zaman "olarak adlandırılır tohum ". Koçanı, tek tek meyvelerin (çekirdeklerin) asla tek bir kütleyle kaynaşmaması dışında, yapıdaki çoklu bir meyveye yakındır.
Taneler bezelye büyüklüğün deve kulağı oluşturan beyaz, özlü bir maddenin etrafındaki düzenli sıralara yapışır.
Maksimum çekirdek boyutu 2,5 cm'dir. Bir kulakta genellikle 600 çekirdek bulunur.
Çeşitli renklerde: siyahımsı, mavimsi gri, mor, yeşil, kırmızı, beyaz ve sarıdır.
Unun içine öğütüldüğünde mısır, buğdaydan çok daha az kepek ile daha fazla un verir.
Buğdayın protein glüteninden yoksundur ve bu nedenle zayıf yükselme kabiliyetine sahip pişmiş ürünler yapar.
Bir genetik varyant daha fazla şeker ve daha az biriken nişasta kulakta sebze olarak tüketilir ve adı tatlı mısır.
Genç kulaklar, koçan ve ipek ile çiğ olarak tüketilebilir, ancak bitki olgunlaştıkça (genellikle yaz aylarında), koçan sertleşir ve ipek yenmezliğe kurur. Büyüme mevsiminin sonunda, çekirdekler kurur ve kaynar suda önce ihale pişirmeden çiğnemek zorlaşır. Dikim yoğunluğu mısırın birçok yönünü etkiler. Gelişmiş ülkelerdeki modern tarım teknikleri genellikle sap başına bir kulak üreten yoğun ekime dayanır. Mısır, fakültatif kısa günlük bir bitkidir ve adapte edildiği ortamda belirli sayıda büyüyen 10 C derece gün içindeki çiçeklerdir.

Uzun gecelerin mısır çiçeklerinden önce geçmesi gereken gün sayısı üzerindeki etkisinin büyüklüğü genetik olarak reçete edilir ve fitokrom sistemi tarafından düzenlenir. Tropikal çeşitlerde fotoperyodisite eksantrik olabilir öyle ki, yüksek enlemlerin uzun gün karakteristiği, bitkilerin o kadar uzun büyümesine izin verir ki, dondan öldürülmeden önce tohum üretmek için yeterli zamanları yoktur. Ancak bu nitelikler, biyoyakıtlar için tropikal mısır kullanımında yararlı olabilir. Sığ kökleri nedeniyle, mısır kuraklıklara, besin noksanlığı olan topraklara karşı toleranssızdır ve şiddetli rüzgarlar tarafından kökten sökülmeye yatkındır. Damızlık Mısır her yıl cinsel olarak çoğalır.
Bu, belirli bir bitkideki genlerin yarısını bir sonraki nesle yayılmak üzere seçer, yani mahsulde bulunan arzu edilen özelliklerin (yüksek verim veya iyi beslenme gibi) belirli teknikler kullanılmadıkça sonraki nesillerde kaybedilebileceği anlamına gelir. Tarih öncesi mısır yetiştiriciliği büyük kulaklar üreten büyük bitkilerle sonuçlanmıştır.
Modern üreme, alanlarında yüksek verimli çeşitler seçen ve daha sonra diğer çiftçilere tohum satan bireylerle başladı.
James L. Reid, 1860'larda Reid'in Sarı Dentini geliştiren ilk ve en başarılı kişilerden biriydi.
Bu erken çabalar kitle seçimine dayanıyordu.
Daha sonraki üreme çabaları arasında kulaktan kulağa seçim (CG Hopkins c. 1896), seçilen kendi içinde melezlenmiş hatlardan yapılan melezler (GH Shull, 1909) ve dört kendi içinde melezlenmiş hat ( DF Jones) kullanan son derece başarılı çift çapraz melezler vardı. (1918, 1922).
Üniversite destekli ıslah programları özellikle modern melezlerin geliştirilmesi ve tanıtılmasında önemliydi (Ref Jugenheimer Hibrit Mısır Yetiştiriciliği ve Tohum Üretimi pub. 1958). 1930'lara gelindiğinde, Pioneer gibi hibrit mısır üretimine adanmış şirketler uzun vadeli gelişimi etkilemeye başlamıştı. Uluslararası Mısır ve Buğday İyileştirme Merkezi (CIMMYT) gibi uluslararası önemli tohum bankaları ve Urbana-Champaign'daki Illinois Üniversitesi Mısır Genetik İşbirliği Stok Merkezi'nde bulunan ABD bankası gelecekteki mahsul gelişimi için önemli olan germplazmı sürdürmektedir. 1940'lardan beri en iyi mısır suşları, verim, beslenme, kuraklık, haşere ve hastalık toleransı gibi belirli özellikler için optimize edilmiş inbred suşlardan yapılmış birinci nesil melezler olmuştur. Hem geleneksel melezleme hem de genetik modifikasyon, üretimi arttırmayı ve ekili alan, böcek ilacı, su ve gübre ihtiyacını azaltmayı başarmıştır. Mısır verim potansiyelinin son birkaç on yılda arttığı hipotezini destekleyen çelişkili kanıtlar vardır. Bu, verim potansiyelindeki değişikliklerin tek tek bitki başına verim potansiyelini arttırmak yerine yaprak açısı, uzama direnci, yüksek bitki yoğunluğuna tolerans, hastalık / haşere toleransı ve diğer agronomik özelliklerle ilişkili olduğunu düşündürmektedir.

Genetik modifikasyon

Genetiği değiştirilmiş (GM) mısır, 2016 yılında ticari olarak yetiştirilen 26 GM mahsulünden biriydi. Amerika Birleşik Devletleri ve Kanada'da 1997'den beri yetiştirilen ABD mısır mahsulünün % 92'si 2016 yılında genetik olarak değiştirildi ve dünya mısır ürününün% 33'ü 2016 yılında GM olmuştur.
2011 itibariyle, Herbisite toleranslı mısır çeşitleri Arjantin, Avustralya, Brezilya, Kanada, Çin, Kolombiya, El Salvador, Avrupa Birliği, Honduras, Japonya, Kore, Malezya, Meksika, Yeni Zelanda, Filipinler, Rusya Federasyonu, Singapur, Güney Afrika, Tayvan, Tayland ve Amerika Birleşik Devletleri yetiştirilmiştir.
Böceklere dirençli mısır Arjantin, Avustralya, Brezilya, Kanada, Şili, Çin, Kolombiya, Mısır, Avrupa Birliği, Honduras, Japonya, Kore, Malezya, Meksika, Yeni Zelanda, Filipinler, Güney Afrika, İsviçre, Tayvan, Amerika Birleşik Devletleri ve Uruguay yetiştirildi. Eylül 2000'de, yalnızca hayvan tüketimi için onaylanan ve insan tüketimi için onaylanmamış olan ve daha sonra piyasadan çekilen Starlink genetik olarak değiştirilmiş mısırın varlığı nedeniyle 50 milyon dolar değerinde gıda ürünü geri çağrıldı.

Menşei

Mısır, teosinte'nin evcilleştirilmiş varyantıdır. İki bitki, farklı yaprakları olan tek bir uzun sapa sahip olan mısır ve teosinte kısa, gür bir bitkidir.
İkisi arasındaki fark büyük ölçüde sadece iki gen farklılıklar tarafından kontrol edilir adlandırılan otsu sürgünler-1 ( gt1 , A0A317YEZ1 ) ve teosinte dallı-1 ( TB1 , Q93WI2 ). Soğuktan hoşgörüsüz olduğu için ılıman bölgelerde mısır ilkbaharda ekilmelidir.
Bu kök bitki toprak nemine bağlıdır, böylece sistem, genel olarak sığdır. C4 karbon fiksasyonunu kullanan bir bitki olarak mısır, yonca ve soya fasulyesi gibi C3 karbon fiksasyonunu kullanan bitkilerden çok daha fazla su tasarruflu bir üründür.
Mısır, çiçeklerin tozlaşmaya hazır olduğu ipek ortaya çıktığı sırada kuraklığa en duyarlıdır.
Amerika Birleşik Devletleri'nde, mısırın " Dört Temmuz'a kadar diz boyu" olması durumunda geleneksel olarak iyi bir hasat ön görülüyordu, ancak modern melezler genellikle bu büyüme oranını aştı. Mısırsilaj, bitki yeşil ve meyve olgunlaşmamışken hasat edilir.
Tatlı mısır, tozlaşmadan sonra ancak nişasta oluşmadan önce, yaz sonu ile sonbahar ortası arasında "süt aşamasında" hasat edilir. Tarla mısırı, tahılları iyice kurutmak için sonbaharın çok geç saatlerine kadar tarlada bırakılır ve aslında kışın hatta ilkbaharın başlarına kadar hasat edilemez.
Yeterli toprak neminin önemi, periyodik kuraklığın düzenli olarak mısır mahsulü yetmezliğine ve bunun sonucunda kıtlığa neden olduğu Afrika'nın birçok yerinde gösterilmektedir.
Çoğunlukla ıslak, sıcak iklimlerde yetişse de, soğuk, sıcak, kuru veya ıslak koşullarda geliştiği söylenir, bu da çok yönlü bir ürün olduğu anlamına gelir.
Olgun bitkiler kulak gösterilen Mısır, Yerli Amerikalılar tarafından bazılarına Üç Kızkardeş olarak bilinen karmaşık bir sistemde dikildi. Mısır fasulye için destek sağladı ve fasulye fasulye ve diğer baklagillerin köklerinde yaşayan azot tespitli rizobi bakterilerinden elde edilen azot sağladı; ve kabaklar yabani otları durdurmak ve toprak üzerinde gölge sağlayarak buharlaşmayı önlemek için zemin örtüsü sağladı.
Bu yöntemin yerine, 60–120 cm aralıklı her bir tepenin, ev bahçıvanları tarafından hala kullanılan bir yöntem olan üç veya dört tohumla dikildiği tek tür tepe dikimi yapıldı. Daha sonraki bir teknik "kontrol edilen mısır" idi ve burada tepeler her yönde 40 m (40 m) aralıkla yerleştirildi ve kültivatörlerin tarladan iki yönde geçmesine izin verildi.
Daha kurak bölgelerde, bu değiştirildi ve tohumlar su toplamak için 10-12 cm derin karıkların altına dikildi. Modern teknik bitkileri, bitki gençken ekime izin veren sıralar halinde mısırdır, ancak tepe tekniği hala bazı Kızılderili rezervasyonlarının mısır alanlarında kullanılmaktadır. Mısır sıra halinde dikildiğinde, aynı zamanda arazi alanını daha verimli kullanmak için bu sıralar arasında diğer mahsullerin ekilmesine de izin verir.
Günümüzde çoğu bölgede, konut bahçelerinde yetiştirilen mısır hala bir çapa ile manuel olarak ekilirken, ticari olarak yetiştirilen mısır artık manuel olarak ekilmemekte, bir ekici ile ekilmektedir.
Kuzey Amerika'da, tarlalar genellikle azot sabitleyici bir mahsul ile iki mahsul rotasyonunda ekilir, genellikle daha soğuk iklimlerde yonca ve daha uzun yazları olan bölgelerde soya fasulyesi. Bazen rotasyona üçüncü bir ürün, kış buğdayı eklenir. Amerika Birleşik Devletleri ve Kanada'da yetiştirilen mısır çeşitlerinin çoğu melezdir.
Genellikle çeşitler glifosatı tolere etmek veya doğal zararlılara karşı koruma sağlamak için genetik olarak modifiye edilmiştir. Glifosat, genetik toleranslı olanlar hariç tüm bitkileri öldüren bir herbisittir. Bu genetik tolerans doğada çok nadir bulunur. Amerika Birleşik Devletleri'nin orta kesimlerinde genellikle alçak veya alçak tarım teknikleri kullanılır.
Alçakta, tarlalar, ekim ekiminden önce veya önceki hasattan sonra bir toprak işleme aleti ile bir kez, belki iki kez kaplanır. Tarlalar ekilir ve döllenir. Yabani otlar herbisitlerin kullanımı ile kontrol edilir ve büyüme mevsimi boyunca ekim toprak işleme yapılmaz. Bu teknik topraktan nem buharlaşmasını azaltır ve böylece mahsul için daha fazla nem sağlar. Önceki paragrafta sözü edilen teknolojiler alçak avlanma ve tarımsız tarım imkanı sağlamaktadır. Yabani otlar, nem ve besinler için mahsul ile rekabet ederek onları istenmeyen hale getirir.

Hasat

20. yüzyıldan önce, tüm mısır hasadı el emeği, otlatma ya da bunların bir kombinasyonuydu. Kulaklar elle toplanmış ve ocak otlanmış mı yoksa tüm bitki kesilmiş, toplanmış ve şok edilmiş olsa da, insanlar ve hayvancılık tüm işi yaptı. 1890'lar ve 1970'ler arasında, mısır hasadı teknolojisi büyük ölçüde genişledi. Günümüzde, tamamen manuel hasattan tamamen mekanize edilene kadar bu tür teknolojiler, her bir grubun ihtiyaçlarına uygun olarak bir dereceye kadar kullanılmaktadır, ancak en düşük birim maliyetleri sundukları için, tamamen mekanize edilmiş versiyonlar baskındır. Büyük çiftlik faaliyetlerine göre ölçeklendirildiğinde. Küçük çiftlikler için, birim maliyetleri çok yüksek olabilir, çünkü daha yüksek sabit maliyetleri birçok birime itfa edilemez. II. Dünya Savaşı'ndan önce, Kuzey Amerika'daki çoğu mısır elle hasat edildi.
Bu, çok sayıda işçiyi ve ilişkili sosyal olayları ( arılar veya kabuklu arılar ) içeriyordu.
1890'lı yıllardan itibaren, bir ve iki sıra mekanik toplayıcılar (kulağı seçmek, ocaktan ayrılmak ) ve mısır için özel olarak tasarlanmış orak bağlayıcılar (örneğin, mısır bağlayıcıları) gibi işlemleri kısmen mekanize etmek için bazı makineler mevcut hale geldi.
İkincisi şok olabilen kasnaklar üretir.
Elle veya mekanik seçici ile tüm kulak hasat edilir, bu da çekirdeklerin kulaktan çıkarılması için bir mısır barınakının ayrı bir şekilde çalıştırılmasını gerektirir.
Tüm mısır kulakları genellikle mısır beşiklerinde depolandı ve bu bütün kulaklar bazı hayvan besleme kullanımı için yeterli bir form. Günümüzde bütün kulakları olan mısır beşikleri ve mısır bağlayıcıları daha az yaygındır, çünkü çoğu modern çiftlik tahılları tarladan bir biçerdöverle toplar ve çöp kutularında saklar. Bir mısır kafası ile birleştirin (makara yerine noktalar ve yaylı rulolarla) sapı kesmez; sadece sapı aşağı çeker. Sap aşağı doğru devam eder ve zeminde yığılmış bir yığın halinde buruşur, burada genellikle toprak için organik madde haline gelir. Mısır kulağı, bir plakadaki yuvalar arasında geçemeyecek kadar büyüktür, çünkü yaylı rulolar sapı çeker ve makineye girmek için sadece kulak ve kabuğu bırakır.
Biçerdöver kabuğu ve koçanı birbirinden ayırır, sadece çekirdekleri tutar. Mısır bir silaj mahsulü olduğunda, tüm bitki genellikle bir kerede bir yem hasat makinesi (kıyıcı) ile doğranır ve silolar veya polimer sargılarda bulunur. Bir mısır bağlayıcısı tarafından kesilen kasnakların sağlanması daha önce bazı bölgelerde yaygındı, ancak nadir görülüyordu.
Dünya çapında mısır üretimi Tahılları çöp kutularında saklamak için, bozulmayı önlemek için tahılın nemi yeterince düşük olmalıdır. Hasat edilen tahılın nem içeriği çok yüksekse, tahılın içinden ısıtılmış hava üfleyerek nem içeriğini azaltmak için tahıl kurutucular kullanılır. Bu, yanıcı gazlar ( propan veya doğal gaz ) ve üfleyicilere güç sağlamak için elektrik şeklinde büyük miktarda enerji gerektirebilir.

Üretim

Mısır, dünya çapında yaygın olarak yetiştirilmektedir ve her yıl diğer tahıllardan daha fazla ağırlıkta mısır üretilmektedir. 2017 yılında, toplam dünya üretimi ABD'nin öncülüğünde% 33'lük bir oranla 1,13 milyar ton olarak gerçekleşti (tablo). Çin, küresel toplamın% 23'ünü üretti. 2016 yılında mısır üretiminin 2014 Amerikan üretimine göre% 11 artışla 15 milyar kile üzerinde olacağı tahmin ediliyor.
Ağustos 2016'daki koşullara göre beklenen verim ABD için şimdiye kadarki en yüksek verim olacaktır. [90] Hasat edilen mısır alanının 2015'e göre% 7 artışla 87 milyon dönüm olduğu tahmin edilmektedir. Mısır özellikle Indiana ve Illinois gibi Orta Batı eyaletlerinde popülerdir; ikincisinde, 2017 yılında devletin resmi tahılı seçildi. Mısır, çekirdekler tamamen büyüdüğü halde hala yumuşak olduğu zaman olgunlaşmamış halde hasat edilebilir ve tüketilebilir.
Olgunlaşmamış mısır genellikle lezzetli hale gelmek için pişirilmelidir; bu sadece tüm kulakları kaynatmak veya kavurmak ve çekirdekleri koçandan hemen yiyerek yapılabilir. Şeker bakımından yüksek ve nişastası düşük olan genetik bir çeşit olan tatlı mısır genellikle olgunlaşmamış halde tüketilir.
Mısır önemli bir nişasta kaynağıdır. Mısır nişastası (mısır unu), ev yemekleri ve birçok endüstriyel gıda ürününde önemli bir bileşendir. Mısır aynı zamanda önemli bir pişirme yağı ( mısır yağı ) ve mısır glüteni kaynağıdır. Mısır nişastası, şuruplar, özellikle yüksek fruktozlu mısır şurubu, bir tatlandırıcı üretmek için hidrolize edilebilir ve enzimatik olarak muamele edilebilir ve ayrıca fermante edilmiş ve tahıl alkolü üretmek için damıtılmıştır.
Mısırdan elde edilen tahıl alkolü geleneksel olarak Bourbon viski kaynağıdır.
Mısır bazen bira için nişasta kaynağı olarak kullanılır.